![]() |
![]() |
Ga, waarheen het
hart je voert
Beste vriend,
Men heeft mij laten weten dat je van mijn kant enkele
aanwijzingen zou willen ontvangen voor lectuur die op dit bijzonder ogenblik in
je leven nuttig voor je zouden kunnen zijn.
Ik zou je vele, vele boeken kunnen aanraden, te beginnen
met enkele hoofdstukken uit de Heilige
Op grond van persoonlijke ervaring denk ik echter dat op
dit ogenblik het enige boek dat je moet durven openen en lezen, het boek van je
geweten is dat wij het boek van je hart zouden kunnen noemen.
Iedere andere lectuur zou iets zijn dat van buiten komt
en zich voegt bij andere lectuur of discoursen die in je leven zijn gehouden en
gehoord. Deze boeken zouden wij de boeken van de uiterlijke Meester kunnen
noemen.
De uiterlijke Meester heeft er echter behoefte aan, ook
al was het Jezus met zijn woord, de innerlijke Meester te ontmoeten en door hem
geaccepteerd en gedeeld te worden.
In de Catechismus
van de Katholieke Kerk wordt een beroemde uitdrukking van de zalige
kardinaal John Henry Newman geciteerd:
Ongetwijfeld is voor jou het ogenblik gekomen je
persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen ten overstaan van de eerste van alle
plaatsvervangers van Christus: je geweten.
In de hierboven uitgelegde zin zouden wij ook kunnen
zeggen dat jij geroepen bent om te ontdekken waarheen je hart is gegaan en de
moed te hebben voor een beslissing die alleen jij, en niemand anders, kan
nemen.
Daarom denk ik dat iedere lectuur of ieder woord dat van
buiten komt, alleen maar verwarring in je hart en geest kan stichten.
Een van de filosofen die de laatste twee eeuwen de meeste
invloed heeft gehad, Friedrich Nietzsche,
Met andere woorden, wij zouden kunnen zeggen dat er geen
"chemisch pure" waarheden bestaan, maar dat iedere waarheid steeds tot ons komt
samen met een bepaalde interpretatie en een culturele bekleding.
Een "chemisch pure" waarheid is alleen het Woord van God
in de trinitaire schoot vóór de menswording van het Woord. De historische Jezus die wij kennen is de ware Zoon van
God, maar als ware mens is hij verbonden met een cultuur, zonder welke zijn
binnentreden in de wereld van de mensen niet mogelijk zou zijn.
Eigenlijk zou zoeken naar een "chemisch pure" waarheid,
zoeken naar een God die niet verbonden is met een bepaalde cultuur, een vorm
van ketterij zijn, een van de oudste, die docetisme wordt genoemd: Jezus zou geen
mens zijn, maar alleen een God die schijnbaar, maar niet werkelijk zich als
mens zou voordoen.
Alles wat ik heb gezegd, betekent iets heel eenvoudigs:
wij kunnen niemand vragen wat uitsluitend tot onze persoonlijk
verantwoordelijkheid, tot onze inspanning en tot onze moeite behoort, aan die
welke onze roeping is die erin bestaat "te drinken uit de eigen put".
Wij kunnen niemand vragen het Woord van God de culturele
bekleding te geven die het datzelfde Woord van God het mogelijk maakt in ons
leven vlees en bloed te worden.
God heeft in ieder van ons het merkteken van zijn
tegenwoordigheid gelegd door ons te scheppen naar zijn beeld en gelijkenis.
Met andere woorden, wij zouden kunnen zeggen dat ieder
van ons geroepen is om zijn roeping te ontdekken, een roeping die erin bestaat
de droom te beleven die niet de vrucht is van een activiteit van ons, van een
fantasie van ons of de uitwerking van gedachten van ons, maar de vonk is die
God toebehoort en tegelijkertijd ieder van ons in zijn persoonlijk, origineel,
uniek en onherhaalbaar
Uiteindelijk zal alleen jij en niemand anders kunnen
zeggen wat je roeping is, omdat het een leven is dat tot de dood in bewaring is
gegeven en niet iets is dat in een al geschreven boek staat.
Mijn roeping is van mij en alleen ik kan die beleven in
mijn vrijheid.
Ten slotte, beste vriend, schrijf ik voor jou een passage
uit een boek van Susanna Tamaro over, een boek dat de laatste jaren een groot
succes heeft gekend en veel lezers heeft gehad.
Dit is de passage die je kan interesseren:
Met grote sympathie verblijf ik in stilte met respect voor het heiligdom van je geweten.
Emilio Grasso
[1] S. Tamaro, Va' dove ti porta il cuore, Baldini&Castoldi, Milano 1997, 191.
18/01/2019
|